مقدمه:

مجموعه ی "حکایت من و ماکارونی" در واقع سبکی نو در نوشتار است...

اکثرا این نوع ادبیات را در نگارش نویسندگان اروپایی- آمریکایی میبینیم...

این متون بر خلاف ظاهر ساده و طنز آلودشان سرشار از پیامند...

شما چه برداشتی دارید !؟

   حکایت اول: ( فقط یک رشته)

 فقط یک رشته ماکارونی در بشقابم مانده بود.

به رشته زل زدم.

تنش به تن ماست خورده بود ، مثل ماست های مادرم خنک و بی مزه.

چنگال فلزی را برداشتم و در رشته فرو کردم.

با چنگال اسیرش کرده بودم.

برای نَسَخ گرفتن کمی در ترشی لیته ی بوگندوی مادرم گوش مالی اش دادم و چند لحظه بعد...

از میل نمودنش نهایت لذت را بردم.

حقش بود نچسبِ بی مزه.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: